آیا شک که برابر با جهل و نادانی است میتواند هدف انسان جویای حقیقت باشد؟

عده ای شک را پدیده ای نا میمون و ویرانگر نظام علمی و ارزشی دانسته ، از آن گریزانند . اینان حق دارند ،چون شک ، جهل است و انسان تشنه ی علم ؛ اما باید از این نکته غفلت نکنند که شک هدف نیست؛بلکه وسیله ای برای دست یافتن به هدف اصلی و نهایی یعنی علم و آگاهی است. سخن این نیست که شک از یقین بهتر است ، بلکه سخن آن است که اگر کسی به دنبال یقین و آگاهی باشد باید از رهگذر شک به سوی هدف خود گام بردارد. بشر سالهای سال فهم خود را از جهان بر اساس یافته های حسی خود شکل داده ، تعداد زیادی از گزاره های خود ساخته اش را هم بر آن افزوده بود. نخستین فیلسوفانی که قوای ادراکی بشر را زیر ذره بین برده به ارزیابی توان و امکانات دستگاه ادراکی وی پرداختند ،  اساسی ترین نقش را در کامیابی علمی انسان به عهده گرفتند . نقادان و شکاکان همیشه راه گشا بوده اند؛ اگر ما پیش داوری هایمان را به دبده ی نقد ننگریم ممکن است همیشه در غفلت بمانیم و گامی به جلو بر نداریم ؛ بنابراین محقق دست به شک می زند تا راه یقین را کشف کند، نه این که در شک بماند. شک سر منزل مقصود نیست؛شک وسیله و روش است و بس.(تفسیر روز جلد سوم)